Iniciatintoj invintis homojn almenaŭ por mallonga tempo sperti sorton de la blinda aŭ malforte vidanta homo, kaj proponis al ili vojaĝi kun la kovritaj okuloj tra urbo Klaipėda per publika transporto kaj konkludi, ĉu la urba medio bone konvenas al homoj kun vidada malkapablo, ĉu ili povas facile orientiĝi en aŭtobusaj haltejoj, ĉu ili povas elekti bezonatan aŭtobuson, ĉu stiristoj de la pasaĝeraj transportiloj kaj aliaj pasaĝeroj estas amikemaj al la nevidanto. Gvidantino de Klajpeda Filio de Litovia Asocio de Blinduloj kaj Malfortevidantoj Jelena Urbonienė diras, ke dum lastaj jaroj sistemo de publika transporto en la urbo ŝanĝiĝas al bona flanko.
"Post longaj diskutoj kun estraro de kompanio "Klaipėdos keleivinis transportas" (Pasaĝera transporto de Klaipėda) kaj reprezentantoj de la magistrata administracio estas atingite, ke en la havenurbo komencu funkcii anoncada sistemo de numeroj de aŭtobusaj itineroj kaj de nomoj de bushaltejoj. Bedaŭrinde, ĝi havas mankojn. Membroj de komunumo de blinduloj kaj malfortevidantoj ofte spertas, ke la voĉinformo sonas ne ĝustatempe, mankas bonvolemo kaj komprenemo de stiristoj, toleremo de pasaĝeroj. Do, ni deziras al tio atentigi la socion kaj la homojn,de kies decidoj dependas aplikado de medio al handikapuloj", – diras sinjorino Jelena Urbonienė.
Partoprenantoj de la aranĝo eksciis, kian realecon alfrontas la nevidanta homo, kiu devas vojaĝi per aŭtobuso. En la eksperimento partoprenis ankaŭ studentoj de Pedagogia Fakultato de Kaipėda Universitato. Partoprenantoj de la eksperimento kun la kovritaj okuloj provis vojaĝi per la urbaj aŭtobusoj. Ilin akompanis membroj de Klajpeda Filio de Litovia Asocio de Blinduloj kaj Malfortevidantoj.
Impresoj de studentoj pri la eksperimento
Ĉi tiu kampanjo min ege impresis kaj havigis grandegan sperton. Mi povas konkludi, ke estas ege malfacile por la blindulo orientiĝi en la haltejoj. Estas granda defio eniri en bezonatan aŭtobuson, ĉar voĉa registraĵo en la aŭtobusoj sonas tre mallaŭte. Ankaŭ estas malfacile trovi en la aŭtobuso aparaton por marki la bileton, ĉar ili estas fiksitaj en malsama alto kaj en malsamaj lokoj – en unuj aŭtobusoj ili estas dekstre, en la aliaj – maldekstre. Se paroli pri transirado de la strato (ne gravas, ĉu kun semaforo, aŭ sen semaforo), tio estas io terura. Oni devas fiksaŭskulti, ĉu aŭtoj haltas, ĉu oni povas transiri la straton aŭ oni devas peti apudajn homojn, ke ili helpu transiri la straton, ĉar estas nenia sona signalo. Ni aŭdis diversajn replikojn kaj de preterpasantoj kaj de pasaĝeroj kaj eĉ de stiristoj. Unuvorte, eliri en la straton kaj sukcese atingi la celon, por la blindulo estas ege malfacila tasko. (Monika)
Hodiaŭajn impresojn mi rakontas al ĉiuj, kiujn mi renkontas. Estis interese, tamen ankaŭ terure, ĉar sen helpo de la afablaj akompanantinoj, mi certe neniam povus eniri la bezonatan aŭtobuson, ĉar neniu aŭtobuso "parolis" pri sia itinera numero kaj kien ĝi veturas. Stiristo de la unua aŭtobuso estis afabla, li mem diris kia estas itinero, diris, ke mi ne rapidu, kiam mi serĉis la biletan markilon. Tamen la stiriston de dua aŭtobuso mi dufoje demandis, kia estas aŭtobuso, tamen la respondon mi ne ricevis. Estis agrable, ke iu virino cedis sian lokon kaj helpis sidiĝi.
Nur hodiaŭ mi eksciis, ke supren levita la blanka bastoneto signifas, ke la blindulo deziras transiri la straton. Nur unu stiristo haltis kaj permesis preterpasi. La aliaj verŝajne ne sciis, kion signifas la levita blanka bastoneto.
Se ĉi tiun taskon mi devintus plenumi sen la akompanantinoj, mi opinias, ke mi estus reveninta sen la okulbendo. Al mi helpis la blanka bastoneto, ankaŭ pli atente mi reagis al sonoj, mi deziris ĉion palpi per la manoj.
La malfortevidantoj estas afablaj homoj, ili rakontis pri sia vivo, invitis viziti ilian societon, se estos bezonata iu helpo. (Lina).
En sociala retejo Facebook oni povas trovi videon kaj fotojn pri la eksperimento.
(Laŭ Klaipėdos Universitetas)
No comments:
Post a Comment